Ponieważ terapia behawioralna praktycznie w całości opiera się na behawioryzmie, główną ideą linii leczenia jest powrót do źródła zachowania, analiza całego kontekstu doświadczanego przez każdą osobę i tego, jak te "odziedziczone" wzorce korelują ze wszystkim, co prezentuje w teraźniejszości. Terapia humanistyczna nie jest w Polsce tak popularna jak terapia poznawczo-behawioralna czy terapia psychodynamiczna, wobec których miała stanowić trzecią siłę. Założenia terapii humanistycznej zostały sformułowane w latach 60. – na czym polegają? Książka Terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń lękowych u dzieci. Zeszyt ćwiczeń autorstwa Kendall Philip C., Hedtke Kristina A., dostępna w Sklepie EMPIK.COM w cenie 41,50 zł. Przeczytaj recenzję Terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń lękowych u dzieci. Zeszyt ćwiczeń. Zamów dostawę do dowolnego salonu i zapłać przy odbiorze! Terapia poznawczo behawioralna, która także pomaga w leczeniu w wielu szkodliwych nawyków, również może okazać się pomocna, a jej podstawowym filarem jest dialog sokratejski. Terapia schematów, na podstawie, której pracuje terapeuta poznawczo behawioralny, pomaga wpłynąć na nawyki utrwalone na przykład już w dzieciństwie. Terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń seksualnych nie trwa długo, zwykle od ok. 3 do 25 spotkań z terapeutą. Spotkania mogą mieć charakter indywidualny lub odbywać się w formie terapii par. Jeśli niezależnie od przyczyny zaburzeń Pacjent jest odporny na leczenie, psychoterapia pozwala przewartościować jego życie. Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd. terapia poznawczo-behawioralna Jest to jedno z najważniejszych pojęć w psychologii stosowanej, ponieważ pozwala nam rozwiązywać bardzo różnorodne problemy za pomocą technik, które mają poparcie naukowe. Jest to forma interwencji odziedziczona z teoretyczno-praktycznych zasad psychologii behawioralnej, do której dochodzą metody i cele terapii poznawczej. W tym artykule zobaczymy, co to jest i dlaczego jest tak szeroko stosowany wśród psychologów. Powiązany artykuł: „Historia psychologii: główni autorzy i teorie” Co to jest terapia poznawczo-behawioralna? W obszarach interwencji psychologicznej i Psychologia kliniczna Istnieje wiele propozycji, które są oferowane wielu rodzajom pacjentów i problemów. Oferta jest bardzo zróżnicowana, a łatwo zagubić się w gąszczu etykiet, nazw i opisów podejścia terapeutycznego. Jednak jeden z nich rodzaje terapii cieszy się w dzisiejszych czasach szczególną uwagą, zarówno w konsultacjach i klinikach, jak i w wydziały psychologii. Chodzi o terapię poznawczo-behawioralną, orientację terapeutyczną, która ma naukowo udowodniona skuteczność w różnych rodzajach interwencji. Ponadto jednym z najbardziej charakterystycznych aspektów jest to, że dostosowuje się do wielu różnych potrzeb i problemów, które należy rozwiązać w leczeniu pacjentów. Modyfikowanie zachowań i myśli Jeśli kiedykolwiek przestałeś myśleć o konwencjonalnej koncepcji tego, czym jest „problem psychologiczny”, być może zdałeś sobie sprawę, że ten rodzaj problemu ma dwa oblicza. Z jednej strony aspekt materialny i obiektywny, który jest rozpoznawalny przez wiele osób i który można zmierzyć na konkretnych skalach. Z drugiej strony strona, która reaguje na subiektywne stany świadomości, czyli aspekty życia psychiczne i prywatne osoby, która ma problem i która zwykle ma tłumaczenie w kategoriach emocjonalny Terapia poznawczo-behawioralna odpowiada na potrzebę interwencji w tych dwóch obszarach. I robi to, popychając się dzięki synergii powstałej między częścią interwencji skoncentrowaną na procesach psychicznych i taki, który jest zorientowany na działania i zmiany w materialnym środowisku pacjenta. To znaczy, ta orientacja terapeutyczna, która działa zarówno na działania, jak i na myśli. Podstawy tej formy interwencji psychologicznej Rozważana jest terapia poznawczo-behawioralna narodził się z połączenia terapii behawioralnych i tych wywodzących się z psychologii poznawczej. Z jednej strony behawioryzm (a szczególnie radykalny behawioryzm B. FA. Skinner) służy jako przykład metodyki wyczerpującej i bardzo bliskiej nakazom metody naukowej, która pozwala na obiektywną ocenę postępów poczynionych w trakcie terapii. Z drugiej strony Terapia Poznawcza podkreśla konieczność nie rezygnowania z uwzględnienia bezpośrednio nieobserwowalnych procesów psychicznych, ponieważ duża część Przydatność terapii polega na subiektywnym samopoczuciu pacjentów i nie musi być to czynnik, który można zarejestrować poprzez samą analizę przeprowadzić. Jednak i chociaż w ramach terapii poznawczo-behawioralnej w dowolnej jej formie działa z konstruktami, które odnoszą się do „świata mentalnego” nieobserwowalnego bezpośrednio, Dokłada się starań, aby elementy mentalne, które wchodzą w grę w diagnozie i interwencji, odpowiadały dobrze zdefiniowanym i możliwym do przetłumaczenia kategoriom do zmiennych ilościowych, aby móc wyczerpująco monitorować zmiany dokonywane na poziomie subiektywnym. Dlatego unika się wszelkiego rodzaju ezoterycznych i niejednoznacznych sformułowań dotyczących sposobu myślenia osoby i systemów kategorie, w których powtarzające się pomysły są klasyfikowane jeden w drugim w klasyfikacjach odpowiadających jednemu; kryterium. Zagłębianie się w różnice z behawioryzmem Terapia poznawczo-behawioralna jest spadkobiercą pewnych podstaw psychologii behawioralnej, takich jak nacisk na praktyczne procesy uczenia się i idea, że ​​asocjacja jest centralną koncepcją w terapii. Zawiera jednak potrzebę działania, oprócz zachowania, na myślach danej osoby. Głównie interwencja w części „mentalnej” skupia się na schematach poznawczych i kategoriach pojęciowych, z których osoba interpretuje rzeczywistość. Przekonania nieadaptacyjne są również badane po ich zlokalizowaniu, aby nauczyć klienta umiejętności lokalizowania codziennych zdarzeń, które są sprzeczne z tymi założeniami. Tak więc, jeśli dana osoba: Problemy z samooceną, można go nauczyć zwracać uwagę na podziw przyjaciół i rodziny, które są rodzajem zachęty, którą łatwo zignorować, gdy obraz siebie jest poważnie uszkodzony. Krótko mówiąc, każdy rodzaj terapii poznawczo-behawioralnej opiera się na założeniu, że emocje i style zachowań nie zależą tylko od bodźców fizyczne, które przychodzą do nas z otoczenia, ale także z myśli, które kształtują nasz sposób postrzegania zarówno tych bodźców, jak i własnych procesów psychiczny. Jak ingerujesz w tego typu terapię? Terapia poznawczo-behawioralna polega na uczeniu rozpoznawania stylów myślenia, które predysponują do wyciągania wniosków niezbyt przydatnych dla pacjenta lub dysfunkcyjne myśli. W tym celu konieczne jest wyszkolenie osoby, aby była w stanie zastanowić się nad własnym sposobem myślenia i rozważyć, które punkty są sprzeczne, a które nie. W ten sposób, ma to na celu, aby klient miał większą zdolność do kwestionowania kategorii, z którymi pracuje (takich jak „sukces i porażka”) i wykrywaj typowe wzorce myślowe, które powodują problemy. Proces, dzięki któremu pacjent rozpoznaje aspekty poznawcze, które powodują dyskomfort i może na nie oddziaływać, opiera się na modelu działania inspirowanym dialog sokratejski. Oznacza to, że podczas części sesji terapii poznawczo-behawioralnej profesjonalista zwróci sprzężenie zwrotne Jest to konieczne dla pacjenta, aby sam wykrywał sprzeczności lub niepożądane wnioski, do których prowadzą go jego style myślenia i schematy poznawcze. Terapeuta nie prowadzi pacjenta przez ten proces, a raczej stawia pytania i podkreśla twierdzenia, które sam klient poczynił, aby ten mógł głębiej zagłębić się w swoje własne myślenie. Druga część terapii poznawczo-behawioralnej polega na interwencji na wykrytych ogniskach poznawczych i materialnych. Wiąże się to z jednej strony z wyznaczeniem konkretnych celów do osiągnięcia, a z drugiej przeszkolić pacjenta, aby był w stanie określić na podstawie własnych kryteriów strategie, które zbliżają go do tych celów i oddalają od nich. Ponadto, ponieważ cele zostały zdefiniowane w taki sposób, że można bezstronnie zweryfikować, czy zostały osiągnięte, czy nie, łatwo jest zmierzyć cele. dokonywany postęp i tempo, w jakim przychodzi dostrzegać go i, jeśli to konieczne, wprowadzać zmiany w programie interwencja. Osiąganie celów poprzez program sesji z terapią poznawczo-behawioralną może obejmować znacząco zminimalizować skutkifobia, zakończyć nałóg lub rzucić obsesyjny styl myślenia. Krótko mówiąc, problemy z aspektem materialnym i innym aspektem subiektywnym lub emocjonalnym. W jakich przypadkach jest używany? Terapia poznawczo-behawioralna może być praktycznie stosowana w każdym wieku, i w szeroka gama problemów. Na przykład służy do interweniowania w zaburzeniach lękowych i fobiach, dystymia, Zaburzenie afektywne dwubiegunowe, depresjaitp. Może być również stosowany jako pomoc w przypadkach zaburzeń neurologicznych, w których konieczne jest zapewnienie wsparcie, aby wiedzieć, jak najlepiej radzić sobie z objawami, a nawet w zaburzeniach psychotycznych związanych z: schizofrenia. Oczywiście w niektórych zaburzeniach terapia behawioralna okazała się praktycznie tak samo skuteczna, jak: poznawczo-behawioralne, bez konieczności wykonywania zadań modyfikujących przekonania i wzorce myśl. Na przykład psychologowie często uciekają się do terapii behawioralnej zamiast terapii poznawczo-behawioralnej, gdy jest to konieczne. opiekę nad bardzo małymi dziećmi, ponieważ nie mają jeszcze dobrej kontroli nad myśleniem abstrakcyjnym i artykulacją pojęć poprzez język. Skuteczność tego rodzaju psychoterapii Obecnie za terapię poznawczo-behawioralną uważa się: jedyny rodzaj psychoterapii, którego wyniki zostały zwalidowane metodą naukową. W związku z tym rozumie się, że jego skuteczność jest poparta obserwacjami empirycznymi, w których wiele grup pacjentów, którzy przeszli leczenie Terapia Poznawczo-Behawioralna poprawiła się znacznie bardziej niż można by się spodziewać, gdyby nie uczestniczyli w terapii lub nie realizowali programu: Efekt placebo. Kiedy mówi się, że terapia poznawczo-behawioralna okazała się skuteczna dzięki zastosowaniu metody naukowej, oznacza to, że istnieją silne powody, dla których uważają, że poprawa odczuwana przez osoby, które próbowały tego typu terapii, jest spowodowana stosowaniem tych interwencji psychologicznych, a nie innych zmienne. To Nie oznacza to, że 100% osób, które chodzą na sesje Terapii Poznawczo-Behawioralnej poprawi się, ale bardzo znacząca część ma tego. Ponadto usprawnienie to można przełożyć na obiektywne i obserwowalne kryteria, takie jak sukces lub brak w momencie rzucić palenie. Jest to cecha, która odróżnia terapię poznawczo-behawioralną od innych form interwencji, z których wiele, nie patrząc na cele mierzalne pod dobrze zdefiniowanym kryterium, z trudem poddaje się badaniom empirycznym w celu określenia ich skuteczności metodą naukowy. Z drugiej strony należy wziąć pod uwagę, że stopień skuteczności każdego rodzaju terapii zależy od leczonego zaburzenia; Biorąc to pod uwagę, terapia poznawczo-behawioralna jest tą, która okazała się skuteczna w większej liczbie zaburzeń psychicznych. Odniesienia bibliograficzne: Field, TA, Beeson, ET, Jones, (2015), The New ABCs: A Practitioner's Guide to Neuroscience-Informed Cognitive-Behaviour Therapy, Journal of Mental Health Counseling, 37 (3): s. 206 - 220. Froggett, L. i Richards, B. (2002). Odkrywanie biopsychospołecznego. European Journal of Psychotherapy & Counselling, tom. 5 (3). s. 321 - 326. Seligman, Ollendick, (2011). Terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń lękowych u młodzieży. Kliniki psychiatryczne dzieci i młodzieży w Ameryce Północnej. 20 (2): s. 217 - 38. Spurgeon, Wright, (2010). Terapia poznawczo-behawioralna wspomagana komputerowo. Bieżące raporty psychiatryczne. 12 (6): s. 547 - 52. Wampold, Flückiger, C., Del Re, Yulish, Frost, Pace, et al. (2017). W pogoni za prawdą: krytyczna analiza metaanaliz terapii poznawczo-behawioralnej. Badania nad psychoterapią. 27 (1): s. 14 - 32. Terapia poznawczo-behawioralna ma dwa główne założenia: pierwszym z nich jest znalezienie przyczyn, z powodu których to pacjent doświadcza swoich zaburzeń, drugim natomiast odpowiednia modyfikacja jego schematów myślowych. Jakie jednak techniki są wykorzystywane podczas terapii poznawczo-behawioralnej i jakie zaburzenia można leczyć tą metodą? Terapia poznawczo-behawioralna (w skrócie CBT, wywodzącym się od jej angielskiej nazwy cognitive-behavioral therapy) jest jedną z najpopularniejszych technik psychoterapeutycznych. Jej zwolennikami są zarówno różni terapeuci, jak i również sami pacjenci. Powodem dużego zainteresowania terapią poznawczo-behawioralną może być chociażby to, że absolutnie nie polega ona na tym, co standardowo jest kojarzone z psychoterapią – mowa tutaj o istniejącym u wielu osób przekonaniu, że psychoterapia polega na tym, że pacjent leży na kozetce i mówi, a terapeuta go słucha. W przypadku terapii poznawczo-behawioralnej jest inaczej – jej przebieg jest dość intensywny, a do tego skupia się ona na dwóch rzeczach: na identyfikowaniu źródeł istniejących u pacjenta problemów, a następnie na ich likwidowaniu. Jak rozpoznać, czy dziecko ma ADHD? WIDEO Spis treści: Założenia terapii poznawczo-behawioralnej Jak działa terapia poznawczo-behawioralna? Techniki stosowane w terapii poznawczo-behawioralnej Dla kogo jest przewidziana CBT i jak długo trwa jedna sesja? W jakich zaburzeniach wykorzystywana jest terapia poznawczo-behawioralna? Jak długo trwa terapia poznawczo-behawioralna? Założenia terapii poznawczo-behawioralnej W CBT istotne są dwa ujęcia: poznawcze oraz behawioralne. Najogólniej i w uproszczeniu można powiedzieć, że fundamentem całej terapii jest założenie, że każdy człowiek patrzy na świat w inny sposób i inaczej interpretuje wydarzenia, z którymi styka się w swoim życiu. Niektóre z takich wydarzeń – np. krzywdy doświadczone w dzieciństwie, nękanie ze strony rówieśników w szkole podstawowej – mogą wyjątkowo głęboko zapadać w pamięć i, zwłaszcza u osób do tego predysponowanych, prowadzić (nawet w odległej przyszłości) do wystąpienia jakichś zaburzeń psychicznych. Terapeuci poznawczo-behawioralni przekonują, że niektóre wydarzenia z przeszłości mogą mieć tak silny wpływ na ludzką psychikę, że przez nie ludzie będą w dysfunkcjonalny sposób postępować w swoim życiu. Różnego typu negatywne zdarzenia mogą po prostu prowadzić do wykształcania się u pacjentów niewłaściwych odpowiedzi na codzienne i powszechne sytuacje. Tutaj właśnie ujawnia się poznawczy komponent terapii, polegający na poszukiwaniu różnych zdarzeń z przeszłości, które doprowadziły do wystąpienia problemów w teraźniejszości. Drugie ujęcie CBT – czyli behawioralne – skupia się z kolei na zachowaniach pacjenta i ich modyfikowaniu. Czytaj: Jak leczyć depresję u dziecka? Ciężarna u terapeuty: gdy emocje cię przerastają Jak działa terapia poznawczo-behawioralna? Aby nieco rozjaśnić sytuację, można tutaj podać bardzo ogólny przykład. Pacjent z agorafobią (lękiem przed przebywaniem na otwartej przestrzeni) może unikać wychodzenia z domu z powodu dręczących go myśli, że jeżeli tylko to zrobi, to wtedy stanie mu się krzywda. W trakcie terapii taka myśl jest zaś zmieniana na inną: inni ludzie wychodzą z domu i nic im się wtedy nie dzieje. Pacjent może więc w końcu opuścić swoje mieszkanie i zobaczyć, że rzeczywiście jego lęk jest irracjonalny. Podsumować więc krótko założenia terapii poznawczo-behawioralnej: ma ona na celu odkryć nieprawidłowe schematy myślowe u pacjenta, a następnie doprowadzić do tego, aby przestał on przejawiać nieprawidłowe czy też nielogiczne lub irracjonalne zachowania. Jakimi jednak sposobami doprowadza się do zmiany myślenia czy zachowania osoby zgłaszającej się na terapię poznawczo-behawioralną? Czytaj: Psychiatra dziecięcy: czym się zajmuje psychiatra dla dzieci? Trichotillomania - jak leczyć niekontrolowane wyrywanie włosów? Techniki stosowane w terapii poznawczo-behawioralnej 1. Dialog sokratejski CBT wykorzystuje kilka różnych interesujących technik, służących poprawie stanu psychicznego pacjenta. Jedną z ciekawszych jest dialog sokratejski. Jest to rozmowa, w której terapeuta i pacjent poruszają jakiś konkretny problem – np. jakąś nieprzyjemną sytuację, która doprowadziła do wystąpienia u pacjenta bardzo negatywnych emocji. Terapeuta zadaje potem pacjentowi szereg pytań – zwraca on mu uwagę na to, czy na pewno poprawnie zinterpretował dane zdarzenie, a także pyta, co mogłoby się w tej sytuacji zdarzyć w najlepszym, a co w najgorszym wypadku. Taka rozmowa ma na celu pokazanie, że w myśleniu pacjenta mogą po prostu występować błędy logiczne. 2. Desensytyzacja Inną ciekawą techniką, stosowaną w terapii poznawczo-behawioralnej, jest desensytyzacja. Znajduje ona wykorzystanie głównie w terapii zaburzeń lękowych i polega na tym, że pacjent jest stopniowo eksponowany na czynnik, który wywołuje u niego lęk – np. osoba odczuwająca lęk przed owadami stopniowo ma się z nimi stykać. Odbywa się to oczywiście powoli i w kontrolowanych warunkach, przy wsparciu terapeuty. Czytaj: Antofobia, czyli lęk przed kwiatami Desensytyzacja ma na celu pokazać pacjentowi, że jego lęk jest bezzasadny i że zetknięciu się, w przytoczonym przypadku z owadami, nie towarzyszy żadne rzeczywiste zagrożenie. Czytaj: Astrapofobia, czyli lęk przed burzami 3. Zadania dla pacjenta Terapia poznawczo-behawioralna odbywa się jednak nie tylko w gabinecie psychoterapeuty – pacjent otrzymuje również i… zadania domowe. Bywają one różne w zależności od problemu, z powodu którego CBT jest prowadzona. Jako przykład można tutaj podać zadania, które może otrzymać osoba zmagająca się ze znacznym lękiem przed podejmowaniem kontaktów z obcymi ludźmi. Pacjent taki może zostać poproszony o to, aby przed kolejnym spotkaniem z terapeutą zapytał kilku nieznanych mu ludzi np. o godzinę czy o drogę w jakieś miejsce. Czytaj: Filofobia - czym jest lęk przed zakochaniem? Można więc z pewnością powiedzieć, że terapia poznawczo-behawioralna wymaga od pacjenta pewnej aktywności. Jednocześnie należy tutaj podkreślić, że pacjenci nie muszą się tej aktywności czy stawianych im zadań obawiać – terapeuta ustala je w porozumieniu z nimi, biorąc pod uwagę to, jakim tak naprawdę zadaniom pacjenci są w stanie na danym etapie terapii sprostać. Dla kogo jest przewidziana CBT i jak długo trwa jedna sesja? Terapia poznawczo-behawioralna może być terapią indywidualną, gdzie pacjent sam spotyka się z terapeutą. Z tej możliwości terapeutycznej mogą jednak skorzystać i pary – pojedyncza sesja CBT w takim przypadku trwa nieco dłużej niż zazwyczaj. Typowo jedno spotkanie z terapeutą, podczas terapii indywidualnej, trwa około 30-60 minut, w przypadku terapii par sesja może zajmować nawet około 75 minut. Standardowo spotkania odbywają się raz w tygodniu. W jakich zaburzeniach wykorzystywana jest terapia poznawczo-behawioralna? Wykorzystanie terapii poznawczo-behawioralnej jest dość szerokie – przynosić ona może pomoc osobom z różnorodnymi zaburzeniami psychicznymi. Najczęstszymi problemami, które mogą być leczone z pomocą CBT, są: zaburzenia depresyjne, różne postaci zaburzeń lękowych ( rozmaite fobie specyficzne, takie jak np. entomofobia, czyli lęk przed owadami czy arachnofobia, czyli lęk przed pająkami, ale i zaburzenia lękowe uogólnione czy zaburzenia lękowe z napadami paniki), zaburzenia odżywiania (np. bulimia, anoreksja, ortoreksja), zaburzenia psychotyczne (w ich przypadku podstawową rolę odgrywa leczenie farmakologiczne, aczkolwiek terapia poznawczo-behawioralna jak najbardziej może prowadzić do korzystnych efektów np. u pacjentów ze schizofrenią), zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, zespół stresu pourazowego (w skrócie PTSD), zaburzenia osobowości, uzależnienia od różnych substancji. Czytaj: Zespół Roszpunki - niepohamowane zjadanie włosów i jego konsekwencje Jak długo trwa terapia poznawczo-behawioralna? CBT ma wiele odrębności w stosunku co do innych nurtów terapeutycznych, jedną z nich jest czas trwania całego procesu terapeutycznego. Otóż tak jak w przypadku niektórych nurtów psychoterapeutycznych cała terapia może zajmować nawet kilka lat, tak zdecydowanie inaczej jest z terapią poznawczo-behawioralną. Ogólnie można powiedzieć, że trwa ona dość krótko – dokładny czas potrzebny do rozwiązania problemów pacjenta zależny jest oczywiście od ich rodzaju, aczkolwiek typowo cały cykl CBT zamyka się w kilku (od 8), maksymalnie kilkunastu spotkaniach (maksymalnie około 25-30). Na czym tak naprawdę polega terapia poznawczo-behawioralna i czy jest przeznaczona tylko dla osób cierpiących na poważne zaburzenia psychiczne? Czy ktoś kiedykolwiek sprawdził naukowo jej skuteczność? I co najważniejsze – jak to się właściwie dzieje, że rozmowa z drugim człowiekiem może okazać się czynnikiem leczącym depresję, lęk, obniżoną samoocenę czy anoreksję? Jakie są główne założenia terapii poznawczo-behawioralnej? Terapia poznawczo-behawioralna (z ang. CBT - Cognitive-Behavioral Therapy) opiera się na założeniu, że nasze schematy myślowe, wykształcone pod wpływem dotychczasowych doświadczeń, znacząco wpływają na to, w jaki sposób odbieramy rzeczywistość wokół nas. Natomiast ta osobista interpretacja wiąże się z konkretnymi zachowaniami, które przejawiamy wskutek tych myśli oraz wpływa na odczuwane przez nas emocje. Niestety, często błędne interpretowanie świata, doświadczanych sytuacji czy otaczających nas ludzi prowadzi do cierpienia psychicznego, lęku lub obniżonego nastroju. Aby lepiej zrozumieć sedno terapii poznawczo-behawioralnej, warto zauważyć, jak przez odmienne interpretowanie świata, często dochodzi do wręcz kuriozalnych sytuacji. To samo wydarzenie bądź zachowanie zostaje zrozumiane i odebrane w całkowicie odmienny sposób przez różnych ludzi. Przykładem jest tutaj np. agorafobia. Osoby borykające się z nią, są przekonane, że w otwartych przestrzeniach grozi im śmiertelne niebezpieczeństwo. Skutkuje to zamknięciem się przez nich w domu i izolacją od świata zewnętrznego. Niestety, rzadko zdajemy sobie sprawę, że schematy myślowe i przekonania na temat świata i ludzi można zmienić. Zmienić można także wiążące się z nimi dysfunkcyjne reakcje na doświadczane wydarzenia. W ten sposób codzienne życie pacjentów staje się o wiele bardziej komfortowe i znacząco podnosi się jego jakość, a także subiektywne poczucie satysfakcji. Na czym polega terapia poznawczo-behawioralna? Terapia poznawczo-behawioralna jest aktywnym procesem, w którym czynnie uczestniczą zarówno terapeuta, jak i pacjent Terapia poznawczo-behawioralna to sposób postępowania terapeutycznego, w którym udział biorą certyfikowany psychoterapeuta oraz pacjent zgłaszający konkretne dolegliwości i problemy w życiu osobistym bądź zawodowym – warto zaznaczyć, że nie zawsze są to choroby psychiczne. Terapia poznawczo-behawioralna polega na stopniowej i świadomej zmianie sposobu myślenia pacjenta na temat otaczającego go świata i ludzi – stanowi to aspekt poznawczy terapii. Terapeuta wraz z pacjentem pozbywają się nieefektywnych i krzywdzących sposobów interpretowania, by w ich miejsce umieścić bardziej przyjazne i zgodne z prawdą sposoby rozumienia i odbierania rzeczywistości. Modyfikacji podlegają również wyuczone sposoby reagowania na dane sytuacje oraz zachowania pacjenta w obliczu pojawiających się nawykowych myśli lub przekonań. To z kolei stanowi aspekt behawioralny terapii. Dzięki terapii pacjent stopniowo odrzuca dotychczasowe sposoby działania, stare metody rozumienia zaistniałych wydarzeń i z pomocą terapeuty próbuje nowych oraz bardziej adaptacyjnych interpretacji i reakcji na bodźce. Terapia poznawczo-behawioralna polega na stopniowej i świadomej zmianie sposobu myślenia pacjenta na temat otaczającego go świata i ludzi. Modyfikacji podlegają również wyuczone sposoby reagowania na dane sytuacje oraz zachowania pacjenta w obliczu pojawiających się nawykowych myśli lub przekonań. W toku postępowania terapeutycznego wykorzystywane są rozmaite techniki i ćwiczenia do wykonywania przez pacjenta. Może on także otrzymywać zadania domowe i zalecenia, aby pracować nad swoim rozwojem i zmianą nie tylko w czasie trwania sesji terapeutycznej. Terapia poznawczo-behawioralna jest więc, w przeciwieństwie do stereotypowych wyobrażeń na temat psychoterapii, procesem bardzo aktywnym, w którym czynnie uczestniczą zarówno terapeuta, jak i pacjent. Sprawdź: Terapia poznawczo-behawioralna a terapia psychodynamiczna. Jakie są różnice? Jakie techniki wykorzystywane są w terapii poznawczo-behawioralnej? W terapii poznawczo-behawioralnej stosowanych jest bardzo wiele technik i metod terapeutycznych. Wiele z nich dedykowanych jest konkretnemu zaburzeniu, jak np. systematyczna desensytyzacja powstała z myślą o osobach cierpiących na lęk i specyficzne fobie. Systematyczna desensytyzacja polega na stopniowym oswajaniu pacjenta z obiektem stanowiącym źródło lęku. Dzięki terapii pacjent może zmierzyć się ze swoją fobią w bezpiecznych warunkach i systematycznie odkrywać, że obiekt stanowiący dla niego źródło lęku, nie jest wcale śmiertelnym zagrożeniem tak, jak przez długi czas sobie wyobrażał. Pacjenci często dostają zalecenia prowadzenia dzienniczka emocji i uczuć. Pomiędzy sesjami terapeutycznymi prowadzą obserwacje odczuwanych przez siebie emocji, a następnie notują je i sprawdzają, w jakich okolicznościach ich doznali. Technika ta bardzo pomaga w budowaniu samoświadomości swoich odczuć, a także pozwala pacjentowi na analizę tego, co i w jakich warunkach wywołuje u niego konkretne uczucie czy wrażenie, aktywuje stary schemat myślowy. Do technik wykorzystywanych w terapii poznawczo-behawioralnej należą: systematyczna desensytyzacja, dzienniczek emocji i uczuć, technika odwrażliwiania, dialog sokratejski, technika skalowania. Dla osób uzależnionych bardzo przydatna okazuje się natomiast technika odwrażliwiania. Polega na skutecznym wspieraniu pacjenta w nauce tego, jak reagować na bodźce, których chciałby unikać, ale często to niemożliwe (alkohol, tytoń). Popularną i bardzo często stosowaną techniką terapii poznawczo-behawioralnej, jest dialog sokratejski. Stanowi on specyficzny sposób prowadzenia rozmowy i zadawania pytań przez terapeutę. Technika ta ma za zadanie doprowadzić pacjenta do samodzielnego znalezienia odpowiedzi na nurtujące pytania, zweryfikować jego przekonania i sposoby myślenia oraz doprowadzić go do własnej interpretacji i rozumienia danych wydarzeń czy sytuacji. Na terapii poznawczo-behawioralnej wykorzystuje się także technikę skalowania, która polega na określaniu przez pacjenta natężenia swoich emocji na subiektywnej skali, np. 1-10. Dzięki temu może on kontrolować np. poziom lęku i sprawdzać, jak wraz z upływem czasu, dana emocja traci na sile. Zapoznaj się: Psychoterapia grupowa – dla kogo? Korzyści terapii grupowej Kiedy terapia poznawczo-behawioralna będzie najskuteczniejsza? Aby terapia poznawczo-behawioralna była skuteczna i dawała oczekiwane rezultaty, muszą zostać spełnione pewne warunki. Bez nich o wiele trudniej w terapii o pożądane efekty i poprawę zdrowia pacjenta. Warto pamiętać, że powodzenie postępowania terapeutycznego zależy nie tylko od doświadczenia i umiejętności psychoterapeuty, ale także od nastawienia i pracy własnej pacjenta. Terapia poznawczo-behawioralna da najlepsze efekty, gdy: pacjent w pełni zaangażuje się w proces terapeutyczny oraz będzie postępował zgodnie z zaleceniami terapeuty, terapeuta i pacjent będą aktywnie współpracować ze sobą, rozwijając przy tym swoją relację, która także stanowi ważny czynnik leczący w psychoterapii, uczęszczanie na terapię będzie systematyczne i pozbawione długich przerw pomiędzy spotkaniami, na początku terapii zostaną jasno określone cele postępowania terapeutycznego oraz sposoby ich weryfikacji, terapia poznawczo-behawioralna będzie stanowiła adekwatną odpowiedź na problemy, z którymi boryka się pacjent. Zwłaszcza ostatni z powyższych punktów jest niezmiernie ważny dla powodzenia terapii poznawczo-behawioralnej. Bowiem, aby dawała ona oczekiwane rezultaty, powinna być zastosowana w problemach i zaburzeniach, w których naukowo udowodniono jej skuteczność. Co warte podkreślenia, nie są to jedynie zaburzenia i choroby psychiczne. Przeczytaj: Terapia skoncentrowana na rozwiązaniach – dla kogo i na czym polega? Komu dedykowana jest terapia poznawczo-behawioralna? Terapia poznawczo-behawioralna jest dedykowana osobom z fobią społeczną Terapia poznawczo-behawioralna przeznaczona jest głównie dla osób zmagających się w życiu codziennym z różnego rodzaju zaburzeniami psychicznymi. Należą do nich: zaburzenia bazujące na lęku: fobia społeczne, fobie specyficzne, napady lęku, lęk wolno płynący, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, zaburzenia odżywiania: anoreksja, bulimia, zaburzenia nastroju: depresja, dystymia, choroba afektywna dwubiegunowa, zaburzenia osobowości, zaburzenia seksualne, przewlekły stres i problemy ze snem, zaburzenia hipochondryczne, schizofrenia, zespół stresu pourazowego. Terapię poznawczo-behawioralną wykorzystuje się także w przypadku trudności w relacjach z drugim człowiekiem, niskiej samooceny i zaniżonego poczucia własnej wartości lub w sytuacjach kryzysowych, takich jak śmierć bliskiej osoby, rozpad rodziny, rozwód, choroba czy inne, obciążające człowieka sytuacje losowe. Na terapię poznawczo-behawioralną decydują się także osoby, które pomimo chęci, nie potrafią jasno określić, dlaczego nie czują satysfakcji w życiu i co sprawia, że odczuwają psychiczne cierpienie lub dyskomfort. Jak więc łatwo wywnioskować, postępowanie terapeutyczne w nurcie poznawczo-behawioralnym stanowi odpowiedź na bardzo wiele trudności doświadczanych na co dzień. Stąd także wynika niesłabnąca popularność tego postępowania terapeutycznego. Przeczytaj: Leczenie stresu – jak wygląda terapia? Gdy postanowimy zestawić terapię poznawczo-behawioralną z innymi metodami leczenia, okaże się, że jest ona nie tylko bardzo uniwersalną formą pomocy, ale charakteryzuje się także krótkoterminowością. Terapia poznawczo-behawioralna charakteryzuje się krótkoterminowością – trwa zazwyczaj kilka miesięcy. Dzięki zorientowaniu na cel i efekty terapia poznawczo-behawioralna trwa zazwyczaj kilka miesięcy. Choć jest to kwestia bardzo indywidualna i zależna od wielu czynników, nie da się ukryć, że w porównaniu z np. terapią psychodynamiczną, trwa ona o wiele krócej, a rezultaty jej stosowania są odczuwane przez pacjentów po stosunkowo krótkim czasie. Kto stworzył i opracował terapię poznawczo-behawioralną? Terapia poznawczo-behawioralna została stworzona i opracowana przez amerykańskiego psychiatrę, Aarona Becka. Początkowo, wykorzystywano ją przede wszystkim w leczeniu depresji. Beck odkrył, że człowiek bardzo często w toku swojego życia, poprzez doświadczenia, wytwarza niekorzystne i błędne sposoby interpretowania rzeczywistości. Postanowiono więc rozpocząć pracę nad przekonaniami i głęboko zakorzenionymi sposobami rozumowania i reagowania pacjentów z depresją. Zaczęło przynosić to zaskakująco dobre rezultaty, w postaci odmienionego zachowania pacjentów i odmiennych emocji, których zaczęli doświadczać. Zadziałało to na zasadzie domina – inne zachowania i sposoby interpretowania rzeczywistości niosły za sobą także inne emocje i uczucia, których doświadczali pacjenci. Terapię w nucie poznawczo-behawioralnym dość szybko przeniesiono na grunt innych zaburzeń psychicznych. Zaczęto wykorzystywać ją także w problemach natury psychologicznej, które nie wiązały się z żadną jednostką chorobową, potrafiły jednak znacząco obniżać jakość życia pacjentów. W ten sposób terapia poznawczo-behawioralna zyskiwała coraz więcej zastosowań, a jej skuteczność można było badać naukowo i sprawdzać. Dowiedz się więcej: Psychoterapia psychoanalityczna – cele i przebieg Czy terapia poznawczo-behawioralnej jest skuteczna? Terapia poznawczo-behawioralna została bardzo dokładnie przebadana przez naukowców pod kątem swojej skuteczności. Rzetelnie przeprowadzane postępowania sprawdzające jej wyniki i efekty, potwierdziły leczące właściwości terapii poznawczo-behawioralnej i – co ważne – długotrwałą, pozytywną zmianę w życiu pacjentów, którzy skorzystali z takiej formy pomocy. Jest to jedna z metod postępowania terapeutycznego, której możliwości zostały najlepiej sprawdzone i dowiedzione naukowo. Niestety, nie można powiedzieć tego o innych metodach psychoterapii, w których o wiele trudniej o takie doniesienia. Terapia poznawczo-behawioralna jest jedną z metod postępowania terapeutycznego, której możliwości zostały najlepiej sprawdzone i dowiedzione naukowo. Z tego też powodu, terapia w nucie poznawczo-behawioralnym jest jedną z najchętniej wybieranych postępowań terapeutycznych zarówno przez pacjentów, jak i lekarzy. Oczywiście, wpływ na to ma także czas jej trwania. Często można się spotkać z postrzeganiem psychoterapii jako jakiegoś metafizycznego procesu. Nic bardziej mylnego. W terapii poznawczo- behawioralnej wszystkie techniki, modele teoretyczne i protokoły terapeutyczne są sprawdzone i poparte licznymi badaniami - mówi specjalista psychologii mgr Wioleta Nowak z enel-med. Spis treści: Na czym polega terapia poznawczo-behawioralna? Dla kogo terapia poznawczo-behawioralna? Przebieg terapii poznawczo-behawioralnej rozwiń Na czym polega terapia poznawczo-behawioralna? W terapii poznawczo-behawioralnej pracuje się nad dwoma sferami. Pierwsza to sfera poznawcza, czyli nasze myśli, a druga to sfera behawioralna, czyli nasze zachowanie. Bardzo ważna jest także wzajemna zależność pomiędzy daną sytuacją, doświadczanymi emocjami, reakcjami fizjologicznymi, myślami i zachowaniem. Terapia odnosi się do bieżących problemów w życiu pacjenta. Skupia się przede wszystkim na tu i teraz. Podczas procesu psychoterapeutycznego bardzo ważna jest ścisła współpraca terapeuty z pacjentem. Pacjent jest współodpowiedzialny za przebieg terapii i ma dużą rolę sprawczą w procesie leczenia, co jest niezwykle istotne w przypadku zaburzeń w sferze psychicznej. Dla kogo terapia poznawczo-behawioralna? Terapia poznawczo-behawioralna jest skierowana dla osób z wszelkimi trudnościami sfery psychicznej zaburzeniami lękowymi, w których mieszczą się fobie, lęk społeczny, uogólniony, napadowy czy lęk o zdrowie. Wykorzystywana jest również w zespole stresu pourazowego, zaburzeniach odżywiania, zaburzeniach osobowości, OCD, tikach czy schizofrenii. Jest także pomocna dla pacjentów zmagających się z kryzysem życiowym czy poszukujących sensu życia. W niektórych przypadkach terapia poznawczo-behawioralna może być jedyną formą leczenia, a w innych jest uzupełnieniem farmakoterapii. Jednakże decyzja ta zawsze powinna być podjęta przez specjalistę. Kluczową rolę odgrywają też najbliżsi chorych, ponieważ to oni często jako pierwsi są w stanie zauważyć prodromalne objawy przejawiające się np. zmianą funkcjonowania pacjenta w różnych obszarach życia. To właśnie rodzina i najbliższa społeczność są w stanie wychwycić nietypowe dla danej osoby wahania nastroju, dziwaczne zachowania, stopniową izolację czy korzystanie z różnego rodzaju używek. Zawsze warto wówczas zwrócić na to uwagę i zachęcić bliską nam osobę do skonsultowania swojego stanu zdrowia psychicznego z psychologiem, psychoterapeutą lub lekarzem psychiatrą. Przebieg terapii poznawczo-behawioralnej W początkowej fazie terapii poznawczo-behawioralnej odbywa się wstępna konceptualizacja problemu pacjenta. Zazwyczaj są tu niezbędne minimum trzy spotkania. Po tym czasie psychoterapeuta wie jakie są główne problemy pacjenta i jak one rzutują na jego codzienne funkcjonowanie. Następnie niezwykle istotne jest zawarcie wspólnego kontraktu i ustalenie celów terapii. Niejednokrotnie to na czym pacjent chciałby pracować jest odmienne od tego co widzi terapeuta. Jednakże niezwykle ważne jest to, by podążając za pacjentem dojść do wspólnie ustalonego kierunku terapii. Podczas procesu terapeutycznego pacjent poznaje w pierwszej kolejności zależność pomiędzy myślami, emocjami, reakcjami fizjologicznymi, a daną sytuacją i zachowaniem. Zwraca się uwagę na występujące zniekształcenia w procesie myślenia, na myśli pośredniczące, czyli zasady jakimi kierujemy się w życiu, a także na myśli kluczowe, czyli ogólne schematy o nas samych, otaczającym nas świecie i innych ludziach. To są rzeczy, które mają ogromny wpływ na każdego z nas. Następnie przechodzi się do sfery behawioralnej, czyli pracy nad zmianą zachowania pacjenta i wyuczenia nowych bardziej adaptacyjnych reakcji. Ważna jest również praca nad zapobieganiem nawrotów, by po zakończeniu terapii pacjent wyszedł z bagażem wiedzy na swój temat. Częstotliwość spotkań Zazwyczaj spotkania powinny się odbywać raz w tygodniu, przez mniej więcej godzinę. Mniej więcej, bo na przykład w przypadku zespołu stresu pourazowego protokół leczenia jest wydłużony do półtorej godziny. W przypadku zaburzeń odżywiania częstotliwość spotkań na początkowym etapie powinna być zwiększona do dwóch razy w tygodniu. Najważniejsza jest jednak regularność spotkań. Czasem ze względów czasowych lub finansowych, gdy ktoś nie jest w stanie odbywać wizyty co tydzień, niektórzy psychoterapeuci w zależności od problemu pacjenta dopuszczają ograniczenie spotkań do dwóch razy w ciągu miesiąca. Psychoterapia dotyczy bieżących spraw i jeśli pacjent powraca po miesiącu lub dwóch do gabinetu, to w trakcie jednej sesji ciężko jest się temu wszystkiemu dogłębnie przyjrzeć. Ćwiczenia podczas terapii Terapia poznawczo-behawioralna jest oparta na różnego rodzaju eksperymentach, ważnych szczególnie przy zaburzeniach lękowych. Pacjent prócz pracy własnej pomiędzy sesjami terapeutycznymi (co jest równie ważne, jak sama wizyta u terapeuty) jest poddawany różnego rodzaju doświadczeniom. Stosuje się zarówno ekspozycję wyobrażeniową, in vivo, ale także interoceptywną, czyli taką podczas której pacjent wzbudza u siebie różnego rodzaju objawy somatyzacyjne, których doświadcza np. podczas lęku. Celem ćwiczeń jest zmierzenie się z szeregiem często nieprzyjemnych emocji i stworzenie nowych bardziej adaptacyjnych zachowań. Na przykładzie lęku niezwykle ważne jest doświadczenie i zagłębienie się w tę emocję, ponieważ pozwala to na habituację, czyli redukcję napięcia. Ćwiczenia zawsze są dobierane indywidualnie i dopasowywane do potrzeb pacjenta. Psychoterapeuta behawioralny diagnozuje w jaki sposób pojawiło się niepożądane zachowanie i przybliża ten mechanizm pacjentowi. Terapia ma wzmacniać zachowania pożądane i niwelować te niewłaściwe. Według idei terapii behawioralnej jedynym naukowo uzasadnionym przedmiotem badań psychologicznych jest obserwowalne i mierzalne zachowanie. Skupianie się jednak na samym zachowaniu nie wszystkim wydało się wystarczające i tu z pomocą przyszło podejście poznawcze. Przyczyny rozchwiań emocjonalnych i niewłaściwych zachowań upatruje ono w zaburzeniach w myśleniu. To, jak odbieramy rzeczywistość, nie znaczy, że jest taka naprawdę, ale jest tylko naszą hipotezą, naszą interpretacją rzeczywistości. Za pomocą empirycznego doświadczania, ćwiczeń i pogadanek łatwo to udowodnić. Psychoterapia poznawcza uczy rozpoznawać pacjenta stosowane przez niego błędy w myśleniu, a także schematy poznawcze, będące fundamentem jego sądów na temat rzeczywistości. W trakcie terapii możemy zrozumieć zależności, jakie panują między naszym zachowaniem, emocjami i myślami. Nacisk kładziony jest na „tu i teraz” i bieżące rozwiązanie problemów. W terapii poznawczo-behawioralnej pacjent przy pomocy terapeuty identyfikuje specyficzny wzorzec swojego myślenia, zachowania i uczuć. Zastanawia się, jak ów wzorzec wpływa na jego rzeczywistość, a następnie – jak zmienić go na bardziej korzystny. Terapia z reguły skupia się nie tylko na pomocy pacjentowi w zrozumieniu pewnych mechanizmów, ale i znalezieniu najbardziej efektywnych sposobów rozwiązywania problemów. Terapeuta nie tylko rozmawia z pacjentem, ale zadaje mu różne ćwiczenia i wyznacza ciekawe zadania. Zachęca także do wypróbowania nowych sposobów pomiędzy sesjami i wprowadzania ich w myślicie o terapii behawioralno-poznawczej? Macie z nią jakieś doświadczenia? Podzielcie się opiniami.

terapia poznawczo behawioralna na czym polega